BLOG

To, co możemy utracić

Utracić możemy wszystko, morze nieskończonej nadziei, miłość, przyjaźń, siebie. Tak trudno jest nam odpuścić wszystko to, co kochamy, pozwolić odejść. To chyba najtrudniejsze wyzwanie w życiu człowieka. Nie puszczamy „tego” wolno, często w imię własnego egoizmu, komfortu. Mierzenie się w tym aspekcie z samym sobą to najpiękniejsza forma pracy z jaką możemy się konfrontować.

Życie jest chwilą

Wiem, że wszystko jest na chwilę. Życie jest chwilą, nasi najbliżsi są chwilą – boimy się stawić temu czoła, nie chcemy o tym myśleć. Kiedyś moim największym marzeniem było zostać kimś nieśmiertelnym, tak bardzo jestem przywiązana do tu i teraz, zresztą, jak większość z nas.  Jestem przywiązana do swojego ciała, bycie w nim daje mi poczucie bezpieczeństwa. Wznoszenie się w sferę duchową, szczególnie na początku napełniało mnie wielkim lękiem. Bowiem spotkanie z samą sobą jest najtrudniejszą rozmową w życiu, a wszystko dlatego, że u podstaw każdego smutku leży lęk przemijania. Najpotężniejszy z całego królestwa lęków.

Ostatnio pewien znany, buddyjski mnich opowiadał historię, w której jego przyjaciel, również mnich, dowiedział się od swojego lekarza, że jest nieuleczalnie chory i zostało mu niewiele życia. Na wieść o tym zaczął się śmiać. I nie był to bynajmniej śmiech przez łzy, a raczej śmiech dojrzały, z takim mniej więcej przekazem: okej, a więc teraz przyszedł ten czas i się tego nie obawiam. Na pewno ludziom wierzącym jest łatwiej, noszą ów spokój w sobie. Żarliwa wiara daje uczucie harmonii i pogodzenia się z kolejami losu, pewną świadomość transferu ku lepszemu. Dla przykładu – kiedyś podczas leśnego spaceru odbyłam piękną rozmowę z przyjaciółką. Spytałam ją czy nie boi się śmierci, a ta z wielkim zdziwieniem spojrzała w moją stronę i towarzyszył jej wtedy właśnie taki wszechogarniający spokój. Bardzo rzadko doświadczam takiego fenomenu, takiej energii jak w tamtej chwili. Wyjaśniła mi, że absolutnie się nie boi – śmierć dla niej, to nawet coś lepszego niż życie, spotkanie z Panem Bogiem. Ona wie, że jest tu na chwilę i akceptuje z ufnością ten stan rzeczy.

Lęk przed przemijaniem

I uwierzcie mi, znam kilka osób, każda z innego świata, a łączy je jedno – brak lęku przed przemijaniem. I jednocześnie każda z tych osób jest naprawdę wolna i potrafi cieszyć się życiem. Czasem wystarczy oswoić ten lęk, a wszystko inne uzdrowi się samo. Może nam się wydawać, że to bardzo trudna lekcja, ale uciekając od niej i chowając ją w zakamarkach podświadomości przegrywamy życie.

Nasze Doświadczenia i  upływ czasu wiele zmieniają w tym aspekcie. Pewnie, że mi również brakuje czasem tej beztroskiej lekkości bytu z czasów dzieciństwa. Niemniej jednak, dorosłe życie daje również tak wiele pięknych emocji jaką jest dojrzała miłość, nadzieja, ale i również strata. Szeroki wachlarz przeżywanych uczuć, również tych trudnych, często dopiero kształtuje nasze życie, skłania do refleksji, zmienia nas bezpowrotnie, wypełnia je przeznaczeniem i opowieścią.

Nic nie dzieje się bez przyczyny

Nie chciałam dziś pisać o przemijaniu, ale jak to mówią – tak wyszło. Z moimi słuchaczami bardzo często dochodzę do takiego właśnie wniosku, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Bardzo często o bólu przemijania przypomina nam strata. A wachlarz strat jest bardzo szeroki od utraty bliskiej osoby, rozwodu, pracy, usamodzielnienia się dzieci i wiele, wiele innych. A my nie lubimy zmian, choć to dzięki nim przecież jedynie możemy się rozwijać.

Każda nasza relacja jest na jakiś czas, różnią się siłą, długością trwania, każda jest inna. Czasem zjawiają się też w naszym życiu ludzie na naprawdę krótką chwilę, a jednocześnie potrafią je odwrócić do góry nogami. Chwilami mam wrażenie, że te osoby to takie anioły, które wskazują nam drogę, szczególnie gdy się zagubiliśmy. Czasami są to nasze dzieci, o ile naprawdę nauczymy się je dostrzegać. Spotkałam kilka osób, które odmieniły moje życie, każda z nich jednak w inny sposób i przez określony, zazwyczaj krótki czas. Dzięki nim mogłam się przebudzić z letargu zwanego moją dotychczasową egzystencją. I taki jest ten świat, w którym żyję, większość osób z jakimi rozmawiam jest naprawdę nieszczęśliwa, czasem sami nawet nie wiedzą jak bardzo. Żyją otoczeni skorupą zawiści, złości i braku przebaczenia. A może by tak po prostu odpuścić… Bardzo często wspominam o tym ludziom, a oni patrzą na mnie z niedowierzaniem lub nawet politowaniem. Kiedyś ta reakcja budziła mój bunt, z czasem nauczyłam się akceptować ich wybory i drogę. Jedyne, co mogę czynić to dawać świadectwo mojej własnej przemiany.

PatrzeĆ przez pryzmat dobra

A tymczasem ta prosta sentencja zmieniła ( i wciąż zmienia) moje życie, jest huraganem, który wdarł się w mój świat, przewraca wszystko, a ja wciąż się podnoszę z wrażenia. Patrzę już na innych zupełnie inaczej, przeszłam na stronę życia, w którym potrafię odpuszczać i wybaczać, i to jedne z moich najpiękniejszych, największych osiągnieć.  Potrafię patrzeć na ludzi poprzez pryzmat dobra, nawet jeśli kiedyś mnie zranili. Bo najczęściej właśnie jesteśmy ranieni lub ranimy te najbliższe osoby. Moc miłości, która odradza się w mocy wybaczania jest ogromna i tylko ona potrafi odmienić życie. Jej brak i to wszystko wstrzymuje nas przed prawdziwym przebudzeniem, by być tu i teraz i ŻYĆ.

Oczywiście nie jest to tak, że nagle obudziłam się w nowym, wspaniałym świecie. Bo ten mój dotychczasowy przypomina często jeszcze niestety ten właśnie Huxley’owski. Nie ma tu miejsca na wielkie uczucia, bohaterstwo, czy poświęcenie. Więc własną pracą, ziarenkiem do ziarenka buduję moje królestwo na ziemi. Kiedyś nazywałam je zimowym pałacem, ale wtedy byłam bardzo samotna i smutna – teraz to miejsce pośród zielonych, jurajskich lasów, magiczna wręcz kraina, która nieustannie wspiera mnie w mojej życiowej przemianie. Środowisko w jakim budujemy swoje „małe” światy oraz ludzie, którzy nas otaczają ma ogromne znaczenie w procesie zdrowienia fizycznego i psychicznego.  

Wszyscy jesteśmy równi

Wobec przemijania wszyscy jesteśmy równi, mimo, że nie chcemy się  z tym konceptem utożsamiać. Często rozumiemy to zbyt późno, przepełnieni żalem i goryczą egzystencji. Pięknie o tym śpiewa zespół Happysad w jednej z prostych piosenek:

miało być tak pięknie
miał się nam nie kurczyć świat
ale przede wszystkim
miało być „sto lat! sto lat!”

Z takim przecież przesłaniem wychodzimy pełni ufności z dzieciństwa w dorosłość, potem coś się psuje, a doświadczenia często zamiast pomóc nam wzrastać – podcinają nam skrzydła. I żyjemy jako ptaki na ziemi. Nawet nie próbujemy latać, poddajemy się ślepo tej machinalnej rzeczywistości, która odbiera nam marzenia o prawdziwej wolności i szczęściu. Po co człowiekowi skrzydła, skoro może chodzić? Czemu mielibyśmy od siebie wymagać czegoś więcej, trudnej nauki latania, która umożliwi nam dogonić marzenia. Zbyt często zadowalamy się tym co mamy pod nogami, pokarm i towarzystwo nam wystarczy, znieczulamy się w różny sposób i tracimy jeszcze bardziej kontakt z życiem. Nie dajemy zbyt wiele dla siebie i świata, egotycznie patrząc w dół, zniewoleni żyjemy nie żyjąc, czekając na śmierć, której panicznie się boimy. A żeby o tym nie myśleć, zamykamy oczy i nie śnimy.

\naprawdę da się żyć inaczej!

Dziś byłam na pięknym pogrzebie. Dziadek po powrocie zapytał mnie: jak było? Bez zastanowienia powiedziałam, że bardzo fajnie. Odpowiedź go zdziwiła, przecież to oksymoron! Bo to było pożegnanie człowieka, którego pamiętam zawsze z uśmiechem na ustach. Takiego, który gdy byłam jeszcze dzieckiem „sprzedał” mi wielką mądrość, choć pozostawię ją jednak dla siebie.  To człowiek, który wzbudzał uśmiech na twarzach innych, nie wadził, nie brał udziału w waśniach i cieszył się z tu i teraz. Taki trochę dinozaur, prawda? Nie miał wielu potrzeb, nie chciał pięknego auta i wielkiego domu. Cieszyła go po prostu obecność żony i bliskich.

Więc czy do szczęścia trzeba nam aż tak wiele? Zmarł bez lęku, spokojnie i nie bał się tego co będzie.

Takie właśnie może być umieranie, piękne bo pozbawione lęku. Chodzi o to, by nie pozwolić aby temat śmierci zabił nas wcześniej, depresją i smutkiem. To odbiera bowiem nam możliwość pełnego kosztowania życia, paradoksalnie to nie śmierć jest tu problemem, ale nasz autorski koncept jej istnienia.

Wszędzie tylko nie tu…

My jesteśmy wszędzie tylko nie tu, nie mamy czasu na prawdziwą relację z dziećmi, partnerami. A jeśli już jesteśmy, to tylko zazwyczaj obecnością, a interesuje nas bardziej zniewolony świat zewnętrzny. Ja też w ten sposób straciłam dużo czasu z życia moich dzieci, na szczęście jestem tego świadoma i łatwiej jest mi to zmieniać. Trudniej jest nam budować prawdziwe relacje, podnosić ważne rozmowy i przebaczać. A wobec przemijania temat przebaczania jest przecież kluczowy. Budzimy się za późno, troszkę jak w filmie „Choć goni nas czas”, ale tam bohaterowie w porę decydują się by jednak podjąć ryzyko i odnaleźć siebie i to najcenniejsze w życiu – odpuszczenie sobie i innym. Bohaterowie filmu zdążyli, a czy Tobie też się to uda?

Znam za dużo takich historii, bólu i braku wybaczenia, tak trudno jest nam spojrzeć na drugiego człowieka z umiłowaniem. Często budzimy się zbyt późno gdy ktoś odchodzi, lub my chorujemy, a co gorsza często nawet nie zdążymy. Nie zdążymy spojrzeć na drugiego człowieka z miłością, tego, który najczęściej jest nam najbliższy. Brat, córka, przyjaciółka lub znajomy, zapewne każdy z nas ma kogoś takiego.

Odpuszczanie daje wielką wolność, spróbuj dziś spojrzeć na człowieka, który Cię zranił jak na kogoś, kto pewnie, też został zraniony, na kogoś kto podświadomie pragnie miłości jak każdy z nas. Uwierz mi, że spojrzenie z miłością na każdego człowieka nie jest tak trudne jak Ci się zdaje, sama tego doświadczyłam i wiem, jak wielką ma moc!

Ja dziś utraciłam przyjaciółkę, nie w sensie dosłownym, ale to równie mocno potrafi boleć. Bo każda strata potrafi wywołać żałobę. I tego bólu nie da się przeskoczyć, bo inaczej bylibyśmy emocjonalnymi zombie. Paradoksalnie, ból straty za każdym razem uczy nas większego człowieczeństwa, buduje nas i rozwija naszą wrażliwość. Wskazuje kierunek w drodze do wewnętrznego przebudzenia. Dzisiejszy pogrzeb był chyba pierwszym, na którym nie płakałam, bo ów człowiek miał naprawdę spełnione życie i jestem pewna, że był pogodzony z tą koleją rzeczy. Utrata mojej przyjaciółki, choć boli, jest jednocześnie wielką łaską, bo ona mnie zmieniła, dzięki niej zrozumiałam co jeszcze wymaga głębszej pracy w moim życiu. Ona była tylko na krótką chwilę, by pokazać mi jak żyć piękniej. Była świadectwem życia przepełnionego dobrocią wobec innych i obrazem wielkiej skromności. To są tak zwani nauczyciele duchowi, często pojawiają się w naszym życiu sami nieświadomi roli jak wielką odgrywają. Potem, gdy jesteśmy wystarczająco uważni pojawi się następny nauczyciel lub przyjaciel. Czasem nie trzeba na to czekać długo, bo doskonale wiem, że wszechświat potrafi słuchać. Dowiedziałam się o tym już następnego dnia, spotykając „przypadkowo” osobę, na którą być może czekałam. Myślę, że wystarczy być w miarę uważnym na znaki, jakie pokazuje nam świat. Kiedyś straciłam tatę, niedawno poznałam go na nowo. Cuda się zdarzają, relacje się naprawiają – wystarczy tylko wykonać malutki krok i odsłonić troszkę bolące serce. Być może jeszcze wiele razy go utracę i wiele razy poznam inaczej, bo człowiek cały czas się dynamicznie zmienia. Zdarzyło mi się również utracić inne bliskie osoby, by po dłuższym czasie każdy z nas mógł zrozumieć, czym jest prawdziwa rodzina. To, że nie chcemy komuś przebaczyć, albo utrzymywać kontaktu, to tak naprawdę tylko energia, która należy do NAS, którą my mamy w sobie. Nie trudno sobie wyobrazić, że życie w ten sposób jest bardzo trudne. Niszczymy nie innych, a siebie najbardziej. Dlatego w dłuższej perspektywie do wielu doświadczeń podchodzę z wdzięcznością, tych trudnych przede wszystkim. Doskonałym przykładem  tego jest również sytuacja, gdy zaledwie przez kilka tygodni nosiłam w łonie moje dziecko. To było jedno z najtrudniejszych pożegnań życiowych, ale nie żałuję żadnej sekundy emocjonalnego cierpienia. Bo choć był to bardzo krótki czas, przepełnia mnie uczucie miłości i wdzięczności, że ta mała istotka mogła poczuć moją bliskość i ciepło. W każdym traumatycznym wydarzeniu możemy dojrzeć światło. Podobnie jak robił to Viktor Frank, wybitny lekarz-terapeuta podczas swojego pobytu w kilku obozach koncentracyjnych podczas wojny. Czasem jest mi wstyd, gdy spojrzę na siebie w perspektywie doświadczeń takiego człowieka i to niestety problem większości osób z mojego pokolenia, ogarniętych manią konsumpcjonizmu. Bo czy można znaleźć powód do życia i szczęścia będąc więźniem Auschwitz? Jego postawa pokazuje, że niezależnie od okoliczności

człowiekowi można odebrać wszystko z wyjątkiem jednego – ostatniej z ludzkich swobód: swobody wyboru swojego postępowania w konkretnych okolicznościach, swobody wyboru własnej drogi.”

Dlatego drogi czytelniku, nie mogę na siłę powiedzieć Ci jak powinieneś żyć i myśleć, choć mam wrażenie, że mój dzisiejszy tekst jest takim trochę cichym manifestem. Mam nadzieję, że skłoni Cię tylko (i aż) do refleksji na temat Twojej rzeczywistości. „ Chociaż śmierć postrzegam jako odległy sztorm kończący piknik życia, jestem zarazem przekonany, że szczera konfrontacja z własną śmiertelnością może odmienić sposób życia: pomaga nam trywializować to, co trywialne, i daje odwagę, by żyć tak, żebyśmy niczego nie żałowali.” I.Yalom

Share on facebook
Facebook
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn